Een auto vol blije kinderen en één oom Amado

Een zondag, of vaak vele zondagen lang geleden.......

Om een of andere reden zijn de kinderen en kleinkinderen van Elias en Elena, Payai en Mai, allemaal in dezelfde misa.

Na afloop staat iedereen braaf klaar om naar de Sta. Rosaweg te gaan, totdat oom Amado zegt, wie gaat er met mij mee?

Dan is er geen houden meer aan. Als kinderen weten we precies wat dat inhoudt, boroto, boroto, lachen en natuurlijk een ijsje. Iedereen rent naar de auto, maar met Elia, Nadine, Olav, Nicole, Fiba, Anton, Kyra, Leah en Karen betekent het vaak dat de "kleintjes" van Otto naar jonger niet mee mochten. Dat wil zeggen, soms was een van de "groten" er niet of was een kleintje, wijs geworden, al gauw ingestapt en krijg hem of haar er dan maar uit!

Er werd door de ouderen toch al gefronst bij zoveel kinderen in een auto, maar ach, van autogordels hadden we toen nog nooit van gehoord!!

Daar gingen we dan, eerst de ramen open, iedereen een plaatsje op schoot of anders, luid zingen, o nee, eerst kijken of de auto wilde starten, want dat was ook nog even spannend!

Mar ja, daar gingen we. We moesten hard zingen, naar iedereen zwaaien en de bon dia meneer, bon dia mevrouw waren niet van de lucht. Oom Amado vond dat als je blij was, je dat met iedereen moest delen! Nou dat hebben we gedaan. Wel moet ik eerlijk bekennen dat eigenlijk iedereen die zo toegeroepen werd, met een grote grijns naar ons keek en bijna altijd werd er wel teruggezwaaid en kregen we een bon dia terug.

Oef, ineens stopt de auto. Wij helemaal verbaasd...... Oom Amado met een grote grijns: "ata un fruminga ta krusa kaya", dat is toch ook een schepsel van God, dus die hoeft niet dood! Voor ons maakte dat de pret alleen groter.

En ja, denk maar niet dat we nu rechtstreeks naar Mai reden, nee....., eerst een rondje rijden, dan beslissen waar we ice cream gingen kopen en daarna via een leuke weg eindelijk naar onze eindbestemming.

Dat was de boroto kant van onze oom Amado en dan heb ik het niet eens over de sinterklaasvieringen waar Otto al over verteld heeft.

Oom Amado had ook een andere kant. Streng in de leer. Toen Galtjo en ik gingen trouwen is hij zelfs bij ons in Groningen langs gekomen om met ons te praten over onze voornemens.

Galtjo is niet katholiek, niet eens Christelijk en onze vooruitstrevende bisschop in Groningen had een mooie formule bedacht om het toch mogelijk te maken dat de katholieke partner toch voor de kerk getrouwd was.

Nou nou, dat was sjoemelen en niet zoals de kerkleer geïnterpreteerd moest worden! Toch was hij er op onze bruiloft en dat hebben we zeer op prijs gesteld.

Zo 2 kanten van onze oom Amado. Het zal niet meer hetzelfde zijn zonder de dominopartijen van de 4 broers op het terras onder de tamarindeboom, het gekibbel bij voetbalwedstrijden en veel later zijn verhalen, pardon, die waren er altijd, maar nu onder hoestaanvallen, maar nee, hoesten deed hij niet.

Ik gun iedereen zo'n oom, maar niet iedereen is zo bevoorrecht.

Met veel liefde zal ik de herinneringen aan hem koesteren.

Karen