Tempus Fugit

Bo ta kòrda?  "recuerdonan di un mucha di Otrabanda"

Aldus de titel van een van de vele boeken die Oom Amado -later voor velen zonder die in respect nietszeggende "Oom"- geschreven heeft.
Voor onze generatie is Otrabanda een detail uit het verleden. Wij zijn de generatie van Mahaai. Later, na Mai's overlijden, kunnen we stellen dat het epicentrum van onze familie zich verplaatste naar Jandoret.

Mijn eerste herrineringen aan Oom Amado zijn die van de Sinterklaasvieringen. Hij, toen we klein waren, zelf verkleed als Sinterklaas, maar naar mate het bewustzijn toennam en wij hem als "verdachte Sinterklaas" begonnen te ervaren, gewoon met een jutezak of wat anders, luidschreeuwend, cadeautjes verdelend.
Ik vond zelf nog een foto van Amado met Alex en Elice van Elia en ja hoor met die zak en vollop genietend.
5 December was een bijzondere dag en met al die "disordu" waar Amado voor zorgde, zou je haast aan voorbijgaan dat het zijn eigen, maar ook die van Tante Ana, verjaardag ook was.

Het vaakst schieten bij mij toch de gewone zondagen in het geheugen. Zondagen bij Mai op de Santa Rosa weg en later bij Tante Ana aan de Franschebloemweg. Gewone zondagen die destijds als onopvallend voorbij gleden. Behalve natuurlijk wanneer Amado weer eens besloot om ijscream te gaan halen. In die groene Fiat en dan gaan, laten we het noemen "Amado autorijden ...... "


Die zondagen, met de rugby op het gras bij Tante Ana op de Franschebloem. Met alle petunia's die het hebben moeten ontgelden. Zondagen uit het verre verleden.

Herinneringen zijn als schuwe vogels die fladderen van dak tot dak, die nauwelijks de toppen raken en weer zweven in de lucht.

Albert Helman, het begin van het boek De Stille Plantage

Er zijn van die momenten in het leven, waarbij de stilte van de normale gang, verstoord wordt. We leven allemaal een -ogenschijnlijk- druk en belangrijk leven en hebben weinig tijd.
Wanneer er een gebeurtenis, zoals het overlijden van Amado, zich voordoet worden we ruw wakker gemaakt uit deze stilte,

Geen die dan nog beweegt, totdat een bleke zon, lang, laat daarna ze opschrikt uit hun droom en verder jaagt.

.........Zo gaat het boek verder.

eventjes maar, om vervolgens onszelf met ons eigen gezin weer onder te dompelen in wederom de stilte van de normale gang.

Wanneer je Oom Amado zegt, dan zie ik zijn altijd aanwezige hondjes met al hun "originele "namen. Ik kwam nog een foto tegen uit 2005 van een tweetal. Volgens mij is die ene brownie en die andere blackie of was het "hondje"?
 
Onafscheidelijk deze honden en de schande die onbekende uitten wanneer ze de aanwezigheid van Amado's trouwe viervoeters in de kerk opmerkten.

Zijn moestuin en fruitbomen.
Zijn BBQ's allemaal natuurlijk met de nodige decibels.
En zijn gehoest, wat zal het stil zijn in onze familie nu hij er niet meer is.

De herrineringen aan Amado zijn talrijk, ongewtijfeld een van de meest, al dan niet de meest kleurijke en complexe exemplaar uit onze familie Römer. Voor het grote publiek zal hij als priester, rode rakker en nog zoveel kwalificaties herrinert worden.
Voor ons, neefjes en nichtjes, als die Oom die altijd goed was voor wat leven in de brouwerij.

Voor die zondagen, die destijds als heel vermakelijk doch -vanzelfsprekend-  werden ervaren.
Hoeveel zou ik er nu niet voor geven, om weer eens zo'n zondag mee te maken.

(ik zou dan wel voorstellen, dat een van ons zou rijden, want ...... ik moet er niet meer aan denken...)

Otto

naschrift.

ik hoop dat bovenstaand een eerste aanzet geeft om tot wat uitwisseling van herrineringen te komen.

en misschien in navolging van Amado: be free .... write